Klasik kemençenin parmak pozisyonları ve yay bağları açısından ele alındığı bu çalışmada saz semaîsi, peşrev ve zeybek formları seçilmiştir. Eserlerin her birine öncelikle yay bağları uygulanarak doğru ve en uygun yay tekniğine; seçilen eserlerden alınan bölümler üzerinde parmak pozisyonları değerlendirerek de bir standarda ulaşma amaçlanmıştır. Çalışmada kemençenin tarihsel gelişimi de ele alınarak, bu gelişme içerisinde metod eksikliğinin, sazın gelişimini ne şekilde etkilediğine değinilmiştir. Klasik kemençe eğitiminde, belirlenmemiş yay bağı ve parmak pozisyonlarıyla seçilen bir yolun ne derece sağlıklı olacağı konusuna açıklık getirilmiştir.
In this study, in which traditional kemençe is considered in terms of finger positions and arch ties, the forms of saz semaîsi, zeybek, peşrev were chosen. Applying the arch ties to each of works before all else, the most proper and appropriate bow technique was reached; and also evaluating the finger positions on the sections drawn from the works chosen, it is purposed to reach a standard. In the study, considering the historical development of the kemençe, it is referred to, in this development, how lack of method influenced the development of the instrument It is thrown light on, during kemençe education, how healthy a way chosen through an undetermined arch tie and finger positions will be.
