Söz (kelâm), haber ve inşâ şeklinde iki kısma ayrılır. Telaffuz edildiğinde dış dünyada karşılığı olan, bunun tabii bir sonucu olarak da hakkında ?doğru? ya da ?yalan? hükmü verilebilen sözlere haber; telaffuz edilmesiyle var olan ve aynı zamanda bir eylem teşkil eden yahut hakkında doğru ya da yalan hükmü verilemeyen sözlere ise inşâ adı verilir. Haber-inşâ ayırımı Arapça kaynaklarda, VII. yüzyılda yerleşik bir halde iken; batıda ancak 1950'lerde fark edilmeye başlanmıştır. John L. Austin ve John Searle'ün söz edimleri kuramı bunun bir sonucudur. nşâ, içerisinde ?talep? faktörü bulunup bulunmamasına göre talebû ve gayr-ı talebû şeklinde ikiye ayrılır. Talebû inşânın istifhâm, emir, nehiy, temennû ve nidâ olmak üzere beş üslûbu bulunmaktadır. stifhâm, muhataptan bir bilgiyi öğrenme talebi iken; emir bir işi yapmasını, nehiy yapmamasını, nidâ muhatabın konuşana yönelmesini, temennû ise beklenmeyen bir şeyin olmasını, istemektir. Emrin hakûkû anlamı, bir fiilin meydana gelmesini muhataptan otoriter bir tarzda talep etmektir. Otuz bir adet mecâzû anlamı bulunmaktadır. Nehyin hakûkû anlamı, muhataptan otoriter ve bağlayıcı bir tarzda fiilden kaçınmasını talep etmektir. On yedi tane mecâzû anlamı mevcuttur. stifhâm, önceden bilinmeyen bir şeyi ?anlama, öğrenme isteği?dir. Talebû inşâ üslupları içinde, belâğat açısından en zengin olanı istifhâmdır. Kırk civarında mecâzû anlamı vardır. Temennû, meydana gelmesi imkansız veya uzak ihtimal olması sebebiyle, umulmayan fakat arzu edilen bir şeyin talep edilmesidir. Kaynaklarda temennûye ait iki mecâzû anlamdan söz edilmiştir. Nidâ, muhâtabın konuşana yönelmesini talep şeklinde tanımlanmaktadır ve bu üslûba ait on kadar mecâzû anlam tespit edilmiştir.
Speech (kelâm) is separated in to two parts as haber (constative) and inşâ (performative). Speech which has an equivalent outside world and as a natural result of this which can be adjudged as true or lie is called haber (constative), on the other side speech which exists only when pronounced and also forms an action or can?t be adjudged as true or lie is called inşâ (performative). When the distinction between haber (constative)and inşâ (performative) was settled in Arabic sources in the VII. century, in the West it started to be realized only in 1950s. John L. Austin ve John Searle?s speech theory is a result of this. Haber (constative) is separated in to two parts as talebû or gayr-ı talebû whether it has a ?taleb? (request) factor in it or not. Talebi inşa has five styles as istifhâm (question), emir (imperative), nehiy (negative imperative), temennû (wish) and nidâ (exclamation). stifhâm (question) is a request to get information from the person addressed, emir (imperative) is to want the person to do something; nehiy (negative question) not to do something, nidâ (exclamation) to direct the person to the speaker, and temennû (wish) is to want something unexpected happen. stifhâm (question) is the request to learn and understand something unknown before. Among talebû inşâ styles, istifhâm (question) is the richest one in terms of belâğat. It has nearly forty metaphoric meanings. The real meaning of emir (imperative) is to want the person to do something in an authoritative way. It has thirty one metaphorical meanings. The real meaning of nehiy (negative question) is to want the person avoid doing the action in an authoritative and compulsory way. It has seventeen metaphoric meanings. Temennû (wish) - because that it is impossible or has little possibility to happen- is to wish something unexpected but desired. In sources two metaphoric meaning are mentioned about wish. Nidâ (exclamation) is defined as to want the person addressed to direct to the speaker, and there are nearly ten metaphoric meanings about this style.
