Çalışma iki bölümde gerçekleştirildi. Biouyumluluk çalışması in vivo şartlarda yapılırken, apikal mikrosızıntı in vitro olarak değerlendirildi. İn vivo çalışmanın amacı, çözücüye daldırılarak sıkıştırılan guta-perka tekniğinde kullanılan chloroform ve halotanın biouyumluluğunu değerlendirmekti. Yirmi sekiz adet Spraque Dawley cinsi rat kullanıldı. Chloroform ve halotana daldırılan guta-perka içeren teflon tüpler ratların sırt bölgesindeki subkutanöz konnektif dokusuna implante edildi. Guta-perka ve boş teflon tüp her rata kontrol amacıyla implante edildi. Her rata farklı gruplardan dört implantasyon yapıldı. Gözlem periyotlarından sonra (24 saat, 1, 4 ve 8 hafta) ratlar histolojik analiz için öldürüldü. Çalışmanın sonuçları 1 gün sonra tüm implant tipleri için inflamatuar reaksiyonların hafif ve orta derecede olduğunu gösterdi. Reaksiyonların derecesi, 1 hafta sonra orta ve şiddetliye doğru arttı ve 4 ve 8. haftalardan sonra azaldı. 8 hafta sonunda tüm implant tipleri için minimal ve hafif inflamatuar reaksiyonlar vardı. Chloroform ve halotana daldırılan guta-perka ve kontrol guta-perka ve teflonla oluşan histopatolojik doku reaksiyonları arasında belirgin bir farklılık olmadığı görüldü. Çalışmanın ikinci aşamasında, in vitro çalışmanın amacı kloroform ve halotan gibi iki farklı çözücüye daldırılarak şekillendirilmiş guta-perka tekniğinin oluşturduğu apikal 46 sızıntıyı karşılaştırmaktı. Bu çalışmada 57 adet tek köklü insan dişi kullanıldı. Kanal preparasyonunu takiben, her gruptan örnekler kanal dolgu patı olarak AH Plus kullanılarak kloroforma daldırılmış, halotana daldırılmış veya hiç çözücü uygulanmamış gutta perkanın lateral kondensasyonu tekniğiyle dolduruldular. Yedi gün 37°C de %100 nemli ortamda saklandıktan sonra, dişler 24 saat 100 mmHg vakum altında metilen mavisi boyasına bırakıldı. Bundan sonra dişler dik olarak kesilip ikiye ayrıldı ve boya penetrasyonu lineer olarak stereomikroskopla ölçüldü. Kloroform ve halotan grupları arasında istatistiksel olarak önemli bir fark yokken (p>0,05), her iki çözücüye daldırma tekniği de geleneksel lateral kondensasyon grubundan önemli derecede daha az boya sızıntısı gösterdi.
The study was carried out in two parts. While the biocompatibility study was investigated in vivo conditions, apical microleakage was evaluated in vitro. The purpose of in vivo study was to evaluate the biocompatibility of chloroform and halothane, which are used in "solvent dip fitted gutta-percha technique". Twenty eight Spraque Dawley rats were used. Teflon tubes containing gutta-percha which softened with chloroform or halothane were implanted into the dorsal subcutaneous connective tissue of rats. Gutta-percha and empty teflon tube were implanted to each rat for control. Four implantations from different groups were done in each rat. After the observation periods (24h, 1, 4 and 8 weeks) rats were sacrificed for histological analysis. The results of the study demonstrated that the inflammatory reactions for all implant types were mild and moderate after 1 day. The degree of reactions were increased to moderate and severe after 1 week, and subsided after 4 and 8 weeks. There were minimal and mild inflammatory reactions for all implant types after 8 weeks. İt was concluded that there is no obvious difference among the histopathological tissue reactions caused by chloroform and halothane dipped gutta percha, control gutta percha and teflon. In the second part of the study, the purpose of in vitro study was to compare the apical leakage of two different solvent-dipped fitted gutta-percha techniques using chloroform and halothane. Fifty seven single-rooted human teeth were used in this study. Following root canal preparation, samples from each group were obturated by either a halothane-dipped, a chloroform-dipped, or an untreated lateral condensation technique using AH Plus as a root canal sealer. After storage in 100% humidity at 37°C for 7 days, the teeth were immersed in methylene blue dye at 100 mm Hg vacuum pressure for 24 hours. After that, the teeth were sectioned longitudinally and linear extent of dye penetration was measured with a stereomicroscope. There was no difference statistically between chloroform and halothane groups (p>0,05), but both of this solvent-dipped groups 48 showed significantly less leakage than the conventional lateral condensation group
