Zaman kavramı insanlık tarihi boyunca hemen her toplumda, din ve
düsüncede varlıgından bahsedilen bir olgudur. Bu kavrama yüklenen anlamlar,
toplumlarda dinlere ve düsüncelere göre farklılık gösterir. Zaman her ne kadar
hesaplanabilir olarak düsünülse de duruma göre algılanısı degisen bir kavramdır.
Klasik edebiyatta zaman, farklı sekillerde karsımıza çıkmaktadır. Bilhassa klasik
siirin temel tiplerinden biri olan âsık için zaman algısı dogrudan dogruya mâsukla
olan durumuna baglı olarak degiskenlik gösterir. Özellikle bir zaman dilimi olarak
gece ve gecenin en uzunu olan seb-i yeldâ siirlerin vazgeçilmez unsurudur. Bu
çalısmada zamanın göreceliligine güzel bir örnek olarak klasik siirde âsıgın zaman
algısı ve seb-i yeldâ konusu ele alınmıstır.
The time conception is a fact talked about in every community, religion and
idea. The meanings of the time differentiate according to the communities,
religions and ideas. Even if it is regarded as calculable, its perception may vary. At
classical literature, we have seen different perceptions of the time. Especially for
the lover/asık, the most efficient figure of classical poem, the perception of the
time has varied according to the loved person’s/masuk position. Particularly, night
as a time formation and the longest night/seb-i yelda are the most important
figures of poems. At this study, we have dealt with the time and the longest
time/seb-i yelda perceptions of lovers/ asık. They are good samples on the
relativity of the time.
