Câhiliye dönemi edebiyatının en seçkin örneklerini teşkil eden eski Arap şiiri, -özellikle muallaka adıyla anılan kasideler- değişik panayırlarda kalabalık halk kitlesinin huzurunda okunmuş, oluşturulan dil üstadları tarafından beğenildikten sonra halk arasında yaygınlaşmıştır. Eski Arap şiirinin en iyi örnekleri olarak kabul edilen muallakalar sergilenmek üzere pek çok kişinin ziyaret ettiği Kabe’nin duvarlarına asılmıştır. Bu şiirler sıradan çöl hayatını yansıtmakta, o dönemin Araplarının en önemli geleneklerini içermektedir. Ayrıca edebî sanatlar açısından da oldukça zengin olan bu şiirler göç yerlerinin, otlakların başta deve olmak üzere yabani olsun evcil olsun diğer çöl hayvanlarının ve çöl bitkilerinin tasvirlerini de konu edinmiştir. Ezberlenerek muhafaza edilen şiir, hıfzının kolaylığı sebebiyle nesirden daha çok rağbet görmüştür. Öyle ki o dönemin şiirlerinin dilden dile asırlarca intikali ezber yoluyla sağlanmıştır. Eski Arap şiiri, Arap dilinin en önemli kaynaklarındandır. Muallakaları oluşturan şiirlerin ve şairlerin hangileri ve sayılarının kaç olduğu konusunda bir görüş birliği yoktur. Bazıları onların sayısını yedi ile sınırlarken bazıları dokuz, bazıları da on olduğu görüşündedir. Ancak yedi sayısı çoğunluğun üzerinde ittifak ettiği sayıdır. Buna göre yedi muallaka şairi şunlardır. İmriu’l-Kays, Tarafa b. el-Abd, Zuheyr b. Ebî Sulmâ, Antera b. Şeddâd, Amr b. Kulsûm, Lebîd b. Rebîa ve Haris b. Hıllıze. Câhiliye dönemi Arap şiiri pek çoğunda olduğu gibi muallaka şiirlerinde daha çok göç yerlerinin, göçün olmazsa olmazlarından olan develerin, çöl hayvanlarının, bazı çöl bitkilerinin ve ağaçlarının tasvirlerini görmekteyiz.
The Arabic poetry which displays the most distunguished samples of preislamic
era literature, particularly eulogies (qasidah) called “muallaqa”, were read
in different fairs in front of people and became popular in society after the
appreciation of the literature autorities. Muallaqat, the best of them, were hanged
on Kâbe wall so as to be seen by visitors. These poems represented ordinary
desert life and revealed the most important customs of Arabs living in that
time. On the other hand, these poems, flawless in a litarary sense, handled
migration places, pastures and description of desert animals, wild or domestic,
foremost among them the camel and desert plants. Poetry, which was preserved
by being memorized was appreciated more than prose due to its easiness to be
memorized. Such that the period’s poems have been transfed via memorisation
for ages. Ancient Arab poetry is one of the most important resources of Arabic.
There is no consensus on which poems consist Muallaqat, the number of
Muallaqat and the poets who composed them. Some limit their number to seven,
some think they were nine and some think they were ten. But the number seven is
the consensus number of majority. According to this consensus these muallaqa
potes are: İmru’l-Kays, Tarafa b. el-Abd, Züheyr b. Ebi Sülmâ, Antera b. Şeddâd,
Amr b. Külsüm, Lebid b. Rebia ve Hâris b. Hıllıze. As in many Arabic poetry of
the pre-islamic era, in muallaqa poems we see mostly the description the
migration places, the camels without which a migration can not be imagined, the
desert animals, some desert plants and trees.
