Bu çalışmanın amacı edebiyat ve çevre ilişkisini öne çıkaran ekoeleştiri alanına ışık tutmak ve bu alanın çağdaş Türk edebiyatı için önemini irdelemektir. Öncelikle ekoeleştiri alanının 1990’lı yıllarda akademide nasıl ortaya çıktığına ve ne tür çalışmaları kapsadığına değinilecek. Daha sonra bu çalışma alanının amacını ve kapsamını vurgulamak için eleştirel bir gözle yazılan ekoyazın ile doğa yazını arasındaki benzerlikler ve farklılıklar incelenecek. Çalışmanın son iki bölümünde ekopoetika geleneğinden ve ona bağlı ortaya çıkan yeni ekoşiir örneklerinden bahsedilerek, çağdaş şair Elif Sofya’nın Dik Âlâ başlıklı eserinin bu mercekten bir okuması sunulacak. Makale bu alanın ülkemizde ve dünyada artmakta olan önemini vurgulayarak ve Türk edebiyatında ekolojik okumalara duyulan ihtiyaca dikkat çekerek sonuçlandırılacak.
The goal of this study is to shed light on the field of ecocriticism, which
studies the relationship between literature and the environment, and to emphasize
its importance for contemporary Turkish literature. First, we will discuss how
ecocriticism emerged as a field in the 1990s and explain the different areas of
study it includes. We will then elaborate on the similarities and differences
between econarratives and nature writing in order to underscore the scope and
the purpose of the ecocritical approach. In the final two parts of our essay, we will
particularly focus on ecopoetry and the tradition of ecopoetics, and offer a reading
of the contemporary poet Elif Sofya’s work, Dik Âlâ, from an ecopoetic
perspective. We will conclude the article by stressing the increasing importance of
ecocriticism around the world and calling attention to the need for ecological
readings of Turkish literature.
