This article compares Kazuo Ishiguro’s Never Let Me Go and Mark Romanek’s film adaptation of the text with the same title. Discussing the novel’s deconstructive strategies through which the categories of the human, authenticity and copy are unsettled, it is suggested that Ishiguro’s text distinguishes itself from science fiction genre where these categories are affirmed by relocating them in a hierarchical relationship. Ishiguro reveals the power of fiction and stories in constructing identity based on dualities and this applies to both the clone and the human. The film, on the other hand, is a reassuring science fiction where the human is offered as a determined category by setting the identity of the human against its other- nonhuman or clone.
Bu makale Kazuo Ishiguro’nun 2005 yılında yayınlanan Never Let Me Go adlı romanı ve Mark Romanek’in bu romanın film adaptasyonunu karşılaştırmakta ve filmin insan-klon düalizmi bağlamında metinde yaptığı değişiklikleri tartışmaktadır. Romanın insan, klon, orjinal, kopya kategorilerini altüst eden yapısökümcü stratejilerini inceleyerek, Ishiguro’nun metninin bu kategoriler arasındaki hiyerarşiler üzerine kurulu kimliklere dayalı bilim-kurgu türünden farklılık gösterdiği görülmektedir. Ishiguro ikilikler üzerine kurulu kimlik oluşumunda kurgu ve anlatının gücünü anlatır ve bu kimlik oluşumu hem insan hem de klon kimliği için geçerlidir. Filme baktığımızda ise, insanın klon, yapay, insan-olmayan gibi ötekilere karşı kesin ve belirlenmiş bir kategori olarak sunulduğu bir bilim-kurgu anlatısı görmekteyiz.
